Rozdział XXIX

*Oczami Zuzy*

"Słyszę jak do mnie mówi, jak przeprasza. Wybaczyłam mu. Chciałabym mu to powiedzieć, przytulić go. Lecz nie mogę się ruszyć. To tak strasznie boli. Mam do wyboru dwie drogi, którą wybrać? Z jednej strony kusi mnie pójście w stronę światła, na stronę, w której nie zaznam bólu. A z drugiej chcę być przy Harrym, reszcie zespołu i dziewczynach. Przy nich jestem bezpieczna. Widzę jak Harry płacze. Nie mogę na to dłużej pozwolić, ale boję się. Boję się bólu..."

*Oczami Cherry*

- Pośpiesz się, bo spóźnimy się na pociąg! - krzyczałam do Louisa. Teraz mu się zebrało na podziwianie Polski. Było tu wcześniej przyjechać.
- Pociąg, jaki pociąg? - dobiegł do mnie. Zatrzymałam się, żeby mu po raz setny wytłumaczyć tą samą rzecz.
- Jesteśmy na lotnisku Okęcie w Warszawie. Razem z dziewczynami mieszkałyśmy pod Warszawą. Taksówką musimy dojechać na dworzec, najlepiej centralny, a potem pociągiem do naszego miasta, autobusem do przystanku niedaleko naszego osiedla, a potem na pieszo przez pola. Kapujesz?
- Pewnie. Łapmy taksówkę.
- Lepiej ja to zrobię, ty nie znasz Polskiego - od razu złapałam taksówkę i powiedziałam kierowcy gdzie ma jechać. Przez całą drogę podziwiał widoki Warszawy. Nie wiem co w tym ciekawego. Gdy zobaczy Sochaczew, to dopiero mu szczęka opadnie.
- Skąd państwo przylatują? Bez żadnych bagaży? - odezwał się kierowca.
- Co on mówi? - spytał Louis po angielsku.
- Pyta skąd przylecieliśmy. - odpowiedziałam, po czym zwróciłam się do taksówkarza. - Przylecieliśmy z Londynu. My tylko na kilka godzin, góra jeden dzień. Przyjechaliśmy po jego dziewczynę i musimy się śpieszyć, żeby paparazzi nas nie złapali. Dziękujemy bardzo, oto zapłata. Bez reszty - podałam mu pieniądze i szybko wysiedliśmy z taksówki. Pobiegliśmy na dworzec, szybko kupiliśmy bilety i w ostatniej chwili wbiegliśmy do pociągu. W trakcie jazdy ludzie dziwnie się na nas patrzyli.Miałam nadzieję, że nie rozpoznali Tommo.

*Oczami Harrego*

Trzymałem ją za rękę i nagle jakby poczułem, że się rusza. Oczami pełnymi łez spojrzałem w jej zamknięte powieki. Jakby drgnęły. Czy to mi się śni? Odwróciłem się w stronę okna. Z braku snu chyba mam halucynacje.
- Harry... - usłyszałem bardzo słaby głos. Odwróciłem się i zobaczyłem, że Zuza się obudziła. Łzy zaczęły mi spływać, po policzkach, tak samo jej. Podszedłem do niej i przytuliłem ją najdelikatniej jak umiałem. Nie chciałem sprawiać jej bólu.
- Kochanie, przepraszam, ja planowałem dla ciebie niespodziankę urodzinową i to nie było to na co wyglądało...
- Słyszałam to już tysiąc razy. Wybaczam ci. Kocham cię i ja też przepraszam za moje zachowanie.
- Nie masz za co przepraszać, Maleńka. Kocham cię - pogłaskałem ją po głowie i pocałowałem po raz pierwszy od ponad tygodnia.

--------------------------------------------------------------------------------

Jest rozdział :) Trochę krótki no ale... Tak jak chcieliście, Zuzka się obudziła.
Mam jeszcze dwie sprawy:
1. Robię "listę" osób, które chcą być informowane na Twitterze o nowych rozdziałach. Jeśli chcesz być informowany to zostaw swój Twitter w komentarzu, nawet jeśli informowałam cię wcześniej, bo ta lista będzie oficjalna i napisana na blogu.
2. Moje opowiadanie jest zgłoszone do konkursu na opowiadanie września, jeśli więc czytasz to, to wejdź na bloga http://stories--about-1d.blogspot.com/ i zagłosuj na moje opowiadanie, które jest pod numerem 1. To dla mnie bardzo dużo znaczy.
Dziękuję xoxo.